Basiliek van San Vitale: het achthoekige kerksymbool van de Byzantijnse kunst

In het hart van de stad Ravenna, halverwege tussen het Mausoleum van Galla Placidia en de Domus dei Tappeti di Pietra, ligt de prachtige basiliek van San Vitale.

Een levend getuigenis van de mooiste Byzantijnse kunst, bekend en gewaardeerd door belangrijke historische figuren.

Zelfs Karel de Grote, de grote keizer, koos deze kerk als model voor zijn Palatijnkapel, waarmee hij de bijzonderheid van zijn vormen en de onmiskenbare schoonheid van de interne mozaïeken aantoont.

De basiliek van San Vitale is altijd een symbool van herkenning geweest voor de inwoners van Ravvena. De imposante structuur beschermt de omringende ruimte, om de delicatesse van de architectuur uit het verleden en het meesterschap van de kunstenaars te kunnen herinneren.

Tijdens een bezoek aan Ravenna is het onmogelijk om niet te stoppen en de basiliek van dichtbij te bekijken. Exterieur en interieur verdienen het om live herinnerd en bezocht te worden, zodat u elk klein detail kunt observeren.

De geschiedenis van de basiliek

De basiliek van San Vitale werd in 525 na Christus in gebruik genomen in opdracht van aartsbisschop Ecclesio. De bouw ervan vereiste de betaling van een aanzienlijke som geld, goed 26 duizend gouden munten ter beschikking gesteld door de bankier Giuliano Argentario.

Werken en controles duurden jaren en jaren, tot 547 na Christus, toen de basiliek werd ingewijd door bisschop Massimilano.

De keizer van dat jaar, Justinianus, besloot de kerk op te dragen aan San Vitale, een martelaar die met groot respect wordt beschouwd.

De keuze van de heilige was niet alleen gekoppeld aan de christelijke geest, maar ook aan een klein "toeval" (waarschijnlijk een legende uit die tijd).

Blijkbaar bevonden de overblijfselen van San Vitale zelf zich op dezelfde plaats waar het werk aan de kerk in de 5e eeuw begon.

De bouw vond rustig plaats, om de geest van de heilige te respecteren en ervoor te zorgen dat zijn toekomstige welwillendheid werd verkregen.

De architectuur en de buitenkant

De structuur van de basiliek van San Vitale is gebaseerd op twee prismatische lichamen, gemaakt door het gebruik van rode bakstenen.

Beide zijn achthoekig, één hoger - waar de centrale koepel is - en één iets lager.

Ten oosten van het gebouw bevindt zich de apsis, halfronde binnenkant en veelhoekige buitenkant. Op zijn beurt wordt de apsis geflankeerd door twee kleine rechthoekige niskamers en twee cirkelvormige sacristies.

Precies aan de andere kant is de oude ingang, gemarkeerd door de aanwezigheid van een grote pincet.

De buitenkant van de basiliek is kaal van buitensporige versieringen en sculpturen. De lange en dunne laterzi-stenen creëren een elegant en uitgebalanceerd profiel, dat perfect past bij de achthoekige vorm van de structuur.

De interieurs en de bekendste werken

Het interieur van de Basiliek van San Vitale wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van werken met aandacht voor de kleinste details.

Van de fresco's van de adder tot het prachtige centrale gewelf, dat in de zeventiende eeuw werd voltooid.

Kleurrijke mozaïekdecoraties worden geassocieerd met gladde marmeren oppervlakken, die het binnenkomende licht van de ramen reflecteren.

Dezelfde zuilen, die tot doel hebben het middenschip te ondersteunen en te omringen, zijn gedecoreerd door het gebruik van zeer bijzondere kapitelen van mandjes.

Dan zijn er nog twee andere ruimtes die de moeite waard zijn om goed te observeren.

Het eerste gebied is dat van de apsis, waar de keizers Theodora en Justinianus samen met aartsbisschop Maximianus worden vertegenwoordigd door het gebruik van een "gouden", mystieke en delicate achtergrond.

De tweede is in plaats daarvan het gebied van de pastorie voor het altaar, waar het mogelijk is om de afbeelding van een cirkelvormig labyrint te observeren, volledig gemaakt van marmer. Bezoekers raken vaak verdwaald in hun zoektocht naar buiten, ondergedompeld in de schoonheid van kunst en haar diepe zeggingskracht.